ویژگی های مومن از دیدگاه امیر مومنان علی(علیه السلام)
مومن کسی است که مردم از او در مورد مال و جان و آبروی خود در امان باشند.
هنگام تسلط و توانایی گذشت می کند.
رفتارش ملایم است.
شیوه ی زندگی و راه رفتنش آمیخته با فروتنی است.
حاضر است خود را به زحمت بیندازد تا دیگران در آسایش باشند.
در دوستی خالص است.
در پیمان استوار است.
در داوریها ستم نمی ورزد و جانب داری نمی کند.
در نبود اشخاص حقوق آنان را رعایت می کند.
عذر پذیر است.
بسیار بخشنده است بی آنکه اسرافگر باشد یا زیاده روی کند.
نسبت به در ماندگان بسیار مهربان و دلسوز است.
در هر مشکلی می توان به یاری او دل بست.
اگر از کسی خوبی دید از آن یاد می کند.
کسی را که با او مشورت می کند،به راهی که خیر و صلاح می داند آشنا می سازد.
پرده ی اسرار کسی را نمی درد.
در اسرار مردم امین و امانت دار است.
از زوز گویی،دروغ و نادانی می پر هیزد.
دانش و شکیبایی را با هم به کار می برد.
با دیگران با خوی خلق خوش رفتار می کند.
نسبت به زیر دستان خود سخت گیری و بد رفتاری نمی کند.
او را از کسالت و بی حالی دور می بینی.
از روش نیکو کارانی که پیش از او وجود داشته اند، پیروی می کند.
هیچ کار نیک را با ریا و خود نمایی انجام نمی دهد.
هیچ اقدام خیری را از سر شرم وا نمی نهد.
نه متکبر و خود خواه است،و نه حیله گر و مکار.
جز به راست سخن نمی گوید.
شکم پرستی او را به رسوایی نمی کشاند.
شهوات نفسانی و غرایزجنسی او را مغلوب و اسیر خود نمی سازد.
بخل نمی ورزد.
شتاب نمی کند.
نه پر خاشگر است و اطرافیان را رنج می دهد و نه با سخنان ناسزا کسی را می رنجاند.
نه عیب جوی مردم است و نه در پست سر آنان بد گویی می کند.
سست و سهل انگار نیست.
در اموری که به او مربوط نیست دخالت های نا مناسب نمی کند.
در سختی سستی به او دست نمی دهد.
در آسایش خود را فراموش نمی کند و مغرور نمی گردد.
از یک سوراخ دو بار گزیده نمی شود.
در بی نیازی میانه روی را از دست نمی دهد.
در تنگ دستی عزت نفس خود را پاس می دارد.
اگر می پرسد مقصودش یاد گرفتن است نه آزار دادن.
بی جهت کسی را سرزنش نمی کند.
ستم دیده را یاری می کند.
یاری کننده ی دین است.
سکوت را اختیار می کندتا از لغزش ها سالم بماند.
در روابط خود با مردم انصاف را رعایت می کند.
نسبت به یتیمان همچون پدر است.
زندگی را سخت نمی گیرد.
اگر از کسی دوری می کند از سر کبر و خود پسندی نیست.
لاف زن نیست.
بنا بر این شایسته آن است که:
پیشوای نیکوکاران بعد از خویش قرار گیرد.
