بنی اسد در غاضریه منزل داشتند. وقتی می خوا ستند از آن جا کوچ کنند و جای دیگری بروند، عبورشان به قتلگاه افتاد.
با خود گفتند: این بدن ها را باید دفن کنیم، زیرا اگر در صحرا بمانند، حیوانات درنده به آن ها آسیب می رسانند. از خدا بترسید و یبایید این کشته ها را دفن کنیم.
ولی ملاحظه کردند شهدا هیچ کدام سر در بدن ندارند.
ناگاه دیدند از طرف قبله جوانی پیدا شد که فریاد ((پدر،پدر)) داشت. ...
حضرت سجاد(علیه السلام) به بنی اسد فرمود: این جا آمده اید چه کنید؟ گفتند: آمده ایم کشته ها را دفن کنیم، اما آن ها را نمی شناسیم.
فرمود: من همه ی آن ها را می شناسم.
گفتند:مقصود ما دفن بدن سید الشهدا(علیه السلام) است؛ نمی دانیم بدن او کجاست.
فرمود: بیا یید من آن حضرت را نشان می دهم. بین اسد به دنبال حضرت (علیه السلام) به راه افتادند. دیدند بدنی که روی سینه ی پیغمبر(صل الله علیه و آله) پرورش یافته بود، در کنار گودالی افتاده است و این، بدن بی سر و بی دست و پر زخم است.
آن حضرت(علیه السلام) خود را بر روی آن بدن نازنین پاره پاره انداخت و گریست و صورت خود را به گلوی بریده ی پدر گذاشت.
سپس فرمود: ای پدر! خوشا به حال زمینی که جسد پاره پاره تو را در بر می گیرد. بعد از تو دنیا در نظر من تاریک است. بعد بر خاست و چند قدمی دور تر از جسد مبارک، کلنگ بر زمین زد؛ قبر ساخته ای پیدا شد. آن بدن پاره پاره را بغل گرفت و به طرف قبر آورد.
راوی می گو یید:یادم نمی رود، همین که آن نعش پاره پاره را در قبر گذاشت، ناله ی زن دلسوخته ای را شنیدم که
گفت: ای مظلوم مادر! ای غریب مادر! ای بی کس! پس امر کرد با پشت دست خاک ریختند و قبر را انباشته کردند. سپس با انگشت سبابه با لای قبر نوشت:
این قبر حسین بن علی بن ابی طالب است که تشنه کشته شده است.
پس امر فرمود گودالی سمت پایین پا کندند. بعد همه ی شهدا را در آن جا دفن کردند. گفتند دیگر کسی باقی نمانده است.
فرمود: غیبی کنار فرات بی دست و بی سر افتاده است؛ او سقای یتیمان، عباس برادر امام حسین(علیه السلام) است. اما بدن عباس را نمی توانستند حرکت دهند ؛ چرا زیرا آن قدر قطعه قطعه بود که هر کجا را دست می گذا شتند، قطعات دیگر به زمین می افتاد، لذا علمدار کربلا را در همان جا که بود، دفن کردند.
منبع: کتاب از مدینه تا مدینه
